Władysław Daniłowski (powstaniec styczniowy)

W 1858 roku rozpoczął studia na Akademii Medyko-Chirurgicznej, gdzie wkrótce dołączył do tajnego kółka samokształceniowego, a następnie, od 1861 roku, do kółka rewolucyjnego. W lipcu 1861 roku objął przywództwo Komitetu Akademickiego, co stało się istotnym krokiem w jego karierze. Jego aktywność podczas manifestacji patriotycznej 15 października 1861 roku doprowadziła do jego aresztowania oraz kilku tygodniowego pobytu w Cytadeli Warszawskiej.

Na początku 1862 roku Daniłowski przyłączył się do Komitetu Miejskiego, a od 3 sierpnia 1862 roku pełnił funkcję członka Komitetu Centralnego. Niezależnie od tego, ścisła współpraca z Ludwikiem Mierosławskim umożliwiła mu prowadzenie negocjacji w Paryżu dotyczących przyszłości powstania.

W chwili wybuchu powstania, Władysław Daniłowski został nominatorem w Komisji Wykonawczej Rządu Narodowego. Jego misja do Paryża, w trakcie której niósł wezwanie do Mierosławskiego, aby objął dyktaturę, ukazuje jego znaczącą rolę oraz poświęcenie dla sprawy narodowej. Po powrocie do kraju wziął udział w kluczowych bitwach, w tym pod Krzywosądzem i Nową Wsią.

Niestety, jego kariera nie potoczyła się pomyślnie: 28 lutego 1863 roku, jako samozwańczy komisarz, został usunięty z Komisji Wykonawczej i udał się do Krakowa. Aresztowanie go we Wrocławiu, wynikające z denuncjacji, doprowadziło do osadzenia w berlińskim więzieniu, skąd jednak udało mu się uciec.

W Paryżu powiązał się z Fiodorem Fiodorowiczem Trepowem, co przyniosło mu nominację na komisarza fikcyjnego Rządu Narodowego. Niestety, jego los splótł się z intrygami Aleksandra Zwierzchowskiego, który doprowadził do jego powrotu do kraju i zatrzymania przez władze rosyjskie. Daniłowski został osadzony na Pawiaku, a następnie zesłany do Minusińska w 1866 roku, aczkolwiek od 1869 roku przebywał w Cywilsku.