Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Sandomierzu

Budowę świątyni nadzorowali księża: ks. Antoni Firmanty (do sierpnia 1991 roku) oraz ks. Józef Śmigiel. W procesie budowlanym znaczną pomoc wniosła rada parafialna powołana przez księdza Śmigla. Poświęcony przez św. Jana Pawła II kamień węgielny został wmurowany 17 czerwca 1992 roku, a pierwsza msza święta w nowym kościele odbyła się w Wielki Czwartek 1994 roku, mimo braku okien i drzwi.

Prace wykończeniowe trwały przez kolejne lata; w 1997 roku zamontowano ołtarz, a w 1998 roku położono posadzkę i zainstalowano ogrzewanie. Ostatecznie w 2000 roku zakupiono organy, a kościół został uroczyście poświęcony przez biskupa Mariana Zimałka 17 września tego samego roku.

Budowla ta stanowi przykład stylu modernistycznego. Charakteryzuje się nietypową konstrukcją, wybudowaną z cegły, o kształcie przypominającym powiewający sztandar. Świątynia jest węższa i wyższa z przodu, natomiast ku tyłowi rozszerza się, gdzie mieszczą się prezbiterium i zaplecze. Wklęsła elewacja frontowa, zakończona krzyżem, skrywa sześciokondygnacyjną wieżę, w której znajdują się trzy dzwony.

Forma kościoła nie zawiera kątów prostych ani prostych ścian. Po lewej stronie umieszczono falujące ściany kurtynowe z witrażami przedstawiającymi wizerunki świętych, a z prawej strony znajdują się witraże ilustrujące tajemnice różańcowe. Cała przestrzeń świątyni pokrywa akustyczny strop z drewna klejonego. Na ścianie ołtarzowej natomiast znajduje się duży, drewniany krucyfiks otoczony dekoracyjnymi ornamentami z cegieł.

Obok, po prawej stronie, zlokalizowana jest kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a z drugiej strony dekoracyjne tabernakulum w formie metaloplastycznej glorii z elementami zboża i winnych gron, które zostało wykonane przez profesora Dousę. Tylna część świątyni, utrzymana w półmroku dzięki witrażom, jest otoczona białą emporą, która ozdobiona jest malowanymi stacjami Drogi Krzyżowej.