Piotr Górski (duchowny)

---

Życiorys

W Sandomierzu Piotr Górski zdobył swoje podstawowe wykształcenie w szkole elementarnej, a następnie w powiatowej oraz wseminarium duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął 15 kwietnia 1866 roku z rąk biskupa Józefa Juszyńskiego. Jego pierwsze kroki w kapłaństwie prowadziły go do objęcia funkcji wikariusza w katedrze sandomierskiej oraz w Opocznie.

W latach 1873-1889 pełnił rolę proboszcza w Wójcinie, natomiast od 1899 roku pracował w Wąchocku. Jego kariera przybrała nowy kierunek 19 września 1903, kiedy to, jako prałat, objął parafię św. Jana Chrzciciela w Radomiu i zajął stanowisko dziekana radomskiego. Do jego obowiązków należała koordynacja działań m.in. z ówczesnym prefektem, Pawłem Kubickim, który później stał się biskupem sandomierskim.

W roku 1908, mimo początkowych oporów ze strony części społeczności, Piotr Górski rozpoczął ambitny projekt przebudowy radomskiego kościoła farnego, którego projektantem był Józef Pius Dziekoński. Z czasem zdołał zjednoczyć mieszkańców Radomia, zwłaszcza robotników z branży garbarskiej oraz rolników z sąsiednich wsi, wokół idei budowy. 13 listopada 1908 roku dokonał poświęcenia nowego, jeszcze niedokończonego obiektu, a 12 grudnia 1909 roku miało miejsce jego oficjalne poświęcenie.

Po wkroczeniu Niemców do Radomia 29 sierpnia 1914 roku, Piotr Górski został wzięty w niewolę jako zakładnik. Po przejściu miasta w strefę okupacyjną Austro-Węgier, w 1916 roku odprawił uroczystą mszę upamiętniającą Konstytucję 3 maja. Zainicjował również organizację coraz częstszych uroczystości patriotycznych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości sprzeciwiał się obecności duchowieństwa podczas przysięgi złożonej 9 listopada 1918 roku na rzecz rządu Ignacego Daszyńskiego, uznawanym przez niektórych za zbyt lewicowy.

Kapłan był również przeciwny angażowaniu kleru w sprawy polityczne oraz społeczne, lecz utrzymywał pozytywne relacje z lokalnym kahałem. W 1919 roku ufundował grobowiec dla ofiar epidemii tyfusu, która zebrała srogie żniwo wśród mieszkańców Radomia. 8 maja 1920 roku poświęcił kościół garnizonowy w dawnej cerkwi, a 29 września 1920 roku odprawił tam mszę w hołdzie dla generała Józefa Hallera, który przybył do miasta.

Pan Górski służył również w diecezjalnym sądzie biskupim, a w 1921 roku papież Benedykt XV nadał mu tytuł protonotariusza apostolskiego. W sierpniu 1923 roku uczestniczył w mszy odprawianej przez biskupa Mariana Józefa Ryxa na terenie radomskich koszar, gdzie poświęcono sztandar dla 72. Pułku Piechoty. W tym wydarzeniu brał udział również prezydent Stanisław Wojciechowski.

Kapłan z powodzeniem sprzeciwił się decyzji władz miasta i konserwatora zabytków o zburzeniu radomskiego kościoła Świętej Trójcy. Odpowiadał za prowadzenie prac remontowych i 20 listopada 1927 roku poświęcił odrestaurowany budynek. 7 sierpnia 1928 roku miał zaszczyt przyjąć w kościele farnym prezydenta Ignacego Mościckiego.

Po jego śmierci w pogrzebie uczestniczyli biskup Paweł Kubicki, 120 księży oraz blisko 20.000 wiernych. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Limanowskiego w Radomiu.

Upamiętnienie

Życie księdza Piotra Górskiego zostało szczegółowo opisane w dziele dr. Szczepana Kowalika, pod tytułem „Fabrica ecclesiae. Żywot i sprawy radomskiego proboszcza ks. Piotra Górskiego.” Jego pamięć została uhonorowana w nawie bocznej kościoła św. Jana Chrzciciela w Radomiu, gdzie umieszczono epitafium, które przybrało formę brązowej płyty. Na jej powierzchni widnieje inskrypcja oraz owalny portret, otoczony wieńcem laurowym i mitrą, co symbolizuje jego zasługi.

Tablica, zaprojektowana przez Bolesława Zwolińskiego, została odsłonięta w czerwcu 1932 roku. Niezwykle istotnym elementem upamiętnienia księdza Górskiego jest również pamiątkowy fotel, znajdujący się w prezbiterium kościoła farnego. Jest to dar od współbraci kapłańskich, wręczony mu z okazji jubileuszu 50-lecia kapłaństwa, co dobitnie świadczy o jego znaczeniu w lokalnej wspólnocie duchowej.

---

Oceń: Piotr Górski (duchowny)

---