Wacław Głazek, urodzony 26 września 1886 roku w Sandomierzu, to postać o znaczącej roli w historii Wojska Polskiego. Jako podpułkownik saperów inżynier, odgrywał istotne znaczenie w działaniu jednostek inżynieryjnych. Jego kariera wojskowa jest jednocześnie przykładem zaangażowania w życie publiczne, bowiem w latach 1935–1936 pełnił funkcję komisarycznego prezydenta Łodzi, co wiązało się z odpowiedzialnością za zarządzanie jednym z najważniejszych miast w Polsce.
W różnorodnych rolach, Głazek zyskał też renomę jako dyrektor DOKP (Dyrekcji Okręgu Kolejowego Pasażerskiego) w Wilnie w latach 1936–1939. Jego działalność w tej instytucji miała kluczowe znaczenie dla rozwoju transportu kolejowego w regionie.
Podczas II wojny światowej, Głazek zmarł w 1941 roku w Moskwie, co potwierdza jego złożoną biografię pełną wyzwań oraz sukcesów.
Życiorys
Wacław Głazek był synem Ewy Tarło oraz Jana, który pełnił funkcję prezydenta Częstochowy w latach 1902–1915. Jego edukacja rozpoczęła się w Progimnazjum Sandomierskim, a następnie kontynuował naukę w Gimnazjum Radomskim oraz Gimnazjum Rządowym w Częstochowie. Po ukończeniu szkoły średniej, zdecydował się na studia na Wydziale Fizyko-Matematycznym Uniwersytetu Kazańskiego oraz w Instytucie Inżynierii i Komunikacji w Petersburgu, gdzie uzyskał absolutorium w 1914 roku.
W latach 1915–1917 pełnił służbę w armii rosyjskiej, m.in. kończąc Wojskową Szkołę Inżynierii w Iżorze. Był również aktywnym członkiem Koła Młodych PPS Frakcji Rewolucyjnej, angażując się w werbowanie młodzieży do organizacji „Strzelec”. W wrześniu 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego, gdzie organizował Polską Organizację Wojskową i pełnił funkcję szefa sztabu w okręgu częstochowskim, a także brał udział w tworzeniu 27 pułku piechoty w Częstochowie.
11 listopada 1918 roku odegrał kluczową rolę w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy w Warszawie, a także był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował swoją edukację na Wydziale Wojskowym Politechniki Lwowskiej, a następnie na Politechnice Warszawskiej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera w 1924 roku.
Jednocześnie publikował swoje wspomnienia wojenne w periodyku „Czwartak”, a w 1924 roku objął stanowisko dyrektora nauk Obozu Szkolnego Saperów Kolejowych w Jabłonnie. W listopadzie 1927 roku przeniesiono go do Instytutu Badań Inżynierii, gdzie zajmował stanowisko pełniącego obowiązki kierownika instytutu.
Z dniem 4 grudnia 1928 roku został przeniesiony z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów, pozostając na zajmowanym wcześniej stanowisku. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku, zajmując drugą lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Następnie przeniesiono go do 2 pułku saperów kolejowych w Jabłonnie, gdzie objął stanowisko dowódcy pułku.
Po reorganizacji pułku w październiku 1929 roku, stał się dowódcą 2 batalionu mostów kolejowych. W sierpniu 1931 roku przeszedł do korpusu oficerów kontrolerów, a 31 marca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy, zachowując przynależność do korpusu oficerów inżynierii i saperów.
W międzyczasie pełnił funkcję dyrektora miejskiego przedsiębiorstwa komunikacyjnego „Tramwaje i Autobusy m. st. Warszawy” do 18 lipca 1935 roku. Następnie był tymczasowym (komisarycznym) prezydentem Łodzi w okresie od 18 lipca 1935 do 23 czerwca 1936 roku. Później objął stanowisko dyrektora Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Wilnie, gdzie pracował od 1936 do 1939 roku.
W wyniku wydarzeń z 17 lub 25 września oraz 11 października 1939 roku został aresztowany przez NKWD w Wilnie. Istnieją kontrowersje dotyczące okoliczności jego śmierci. Zgodnie z jednymi źródłami, został zamordowany pod koniec 1939 lub początkiem 1940 roku w Wilnie, gdzie został pochowany. Inne relacje, szczególnie ta gen. W. Andersa, informują, że był widziany po raz ostatni w 1941 roku w więzieniu NKWD na Łubiance, a przypuszczalnie mógł zostać zamordowany po 21 czerwca 1941 roku.
Ordery i odznaczenia
Wacław Głazek, jako bohater i odznaczony, posiada imponującą kolekcję nagród.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7595, który został mu przyznany 17 maja 1922,
- Krzyż Niepodległości, otrzymany 12 marca 1931,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 11 listopada 1937,
- czterokrotne przyznanie Krzyża Walecznych,
- Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928.
Przypisy
- Powrót Dyrektora Kolei. „Kurjer Nowogródzki”. 269 (1754), s. 6, 01.10.1936 r. Wilno: Stanisław Mackiewicz.
- M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie kolejowej”.
- M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 294.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 142.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 224.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 392.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 195.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 11.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 4.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 349.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 635, 639.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 899, 905, 1391.
- M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 5 „za czyny w byłej POW na Wschodzie (KN III)”.
- Polak (red.) 1991, s. 46.
Oceń: Wacław Głazek