Albin Marian Jasiński, który przyszedł na świat 1 marca 1880 roku w Sandomierzu, był znaczącą postacią w historii polskiego wojska. Jego życie zakończyło się tragicznie w kwietniu 1940 roku w Mińsku Białoruskim.
Jasiński był generałem brygady Wojska Polskiego i odegrał ważną rolę w strukturach wojskowych swojego kraju.
Życiorys
Albin Jasiński przyszły na świat w rodzinie, gdzie jego ojciec, Marcin, pełnił funkcję urzędnika, natomiast jego matka, Katarzyna, pochodziła z rodu Gołębiowskich. W młodzieńczych latach, przez cztery lata, uczęszczał do gimnazjum w Sandomierzu, kształtując swoje umiejętności w tym edukacyjnym środowisku.
W 1898 roku, w miesiącu wrześniu, zdecydował się na ochotniczą służbę w armii rosyjskiej. Jego przydział miał miejsce w 26. pułku piechoty w Mohylewie, po czym w 1899 roku przeniesiono go do Szkoły Junkrów mieszczącej się w Odessie. Ukończenie tej szkoły miało miejsce 12 sierpnia 1901 roku, kiedy to uzyskał stopień chorążego. Następnie, pełnił służbę w Praskim 58. pułku piechoty w Mikołajowie, gdzie 29 marca 1902 roku awansował na podporucznika.
W latach 1904–1905 brał udział w konflikcie rosyjsko-japońskim, który miał znaczący wpływ na jego karierę. W marcu 1906 roku awansował na porucznika, a w roku 1910 na stopień sztabskapitana. Jego kariera wojskowa rozwijała się w 4. Zaamurskim Pogranicznym pułku piechoty stacjonującym w Harbinie w Mandżurii. W marcu 1914 roku miał miejsce kolejny awans – tym razem na kapitana.
Podczas I wojny światowej Albin Jasiński pełnił funkcję dowódcy batalionu oraz pułku piechoty na froncie niemieckim, gdzie dwukrotnie odniósł rany. W 1915 roku został awansowany do rangi podpułkownika, a 7 sierpnia 1917 roku nadano mu stopień pułkownika. Po rewolucji w 1917 roku zaangażował się w działalność Związku Wojskowych Polaków, a następnie, od grudnia 1917 do czerwca 1918 roku, dowodził 9. pułkiem strzelców polskich w I Korpusie Polskim na Wschodzie, stacjonującym w Rosji.
Po zdemobilizowaniu pułku przez Niemców 21 maja 1918 roku, Jasiński, jako były oficer, powrócił do Warszawy. 31 października 1918 roku, na mocy reskryptu Rady Regencyjnej, został przydzielony do Wojska Polskiego i zatwierdzony na swoim awansie, a 4 listopada tego samego roku powołano go na stanowisko dowódcy VIII Okręgu Wojskowego oraz czasowo Okręgu Generalnego „Łódź”. Jego stopień pułkownika został potwierdzony z datą 1 czerwca 1919 roku.
2 czerwca 1919 roku został mianowany pomocnikiem, a 25 czerwca przejął dowództwo 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, która później przekształciła się w 15 Wielkopolską Dywizję Piechoty. 2 czerwca 1920 roku opuścił stanowisko dowódcy dywizji, a dwa dni później przeniesiono go do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Od sierpnia 1920 do lutego 1925 roku kierował 11 Dywizją Piechoty. Zasłużony w swojej karierze, 15 sierpnia 1924 roku otrzymał stopień generała brygady.
W latach 1925-1929 był dowódcą 25 Dywizji Piechoty. Po 31 maja 1929 roku przeszedł w stan spoczynku, a jego życie prywatne związane było z 18-hektarowym gospodarstwem rolnym w osadzie wojskowej Zarębkowicze (powiat baranowicki), które prowadził wspólnie z żoną Marią, z domu Moraczewska, oraz córką Katarzyną, urodzoną w 1912 roku.
Po agresji sowieckiej na Polskę, Jasiński udał się do Drohiczyna, gdzie zorganizował Straż Obywatelską mającą na celu zapewnienie ochrony mieszkańcom przed narastającym bezprawiem. Niestety, wkrótce po tym, jak Armia Czerwona weszła do kraju, został aresztowany. W kwietniu 1940 roku został przewieziony do więzienia NKWD w Mińsku Białoruskim, gdzie ostatecznie zginął.
Ordery i odznaczenia
Albin Jasiński otrzymał liczne odznaczenia za swoje zasługi.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4679 (1922),
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925),
- Krzyż Walecznych (otrzymany dwukrotnie).
Przypisy
- M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1082 „za pracę społeczno-organizacyjną na obczyźnie”.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26.01.1922 r., s. 9.
- Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. [dostęp 05.04.2015 r.]
- Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 2, nr 2, Warszawa 1918, s. 15.
Oceń: Albin Jasiński