Piotr Nurowski

---

Życiorys

Piotr Nurowski był synem Czesława i Janiny Nurowskich. W 1967 roku zakończył edukację na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Jego pierwsze kroki w świecie mediów stawiał jako sprawozdawca sportowy w Polskim Radiu. Podczas swojej edukacji aktywnie uczestniczył w działalności Związku Młodzieży Socjalistycznej, obejmując najpierw stanowisko szefa koła ZMS na Wydziale Prawa UW, a następnie szefa organizacji dzielnicowej na warszawskim Żoliborzu. Uzyskał także przewodnictwo w zarządzie stołecznego ZMS oraz został kierownikiem wydziału propagandy i prasy Zarządu Głównego.

W 1972 roku Nurowski zdobył pozycję wiceprezesa Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, pełniąc funkcje związane z młodzieżą i wychowaniem. Rok później, w historii sportu, zyskał rozgłos jako najmłodszy na świecie prezes narodowego związku sportowego, kierując PZLA do 1976 roku, a następnie ponownie w latach 1978–1980.

W latach 60. przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Między 1972 a 1975 rokiem był członkiem Komitetu Warszawskiego PZPR. W drugiej połowie lat 70. pełnił ważne role, w tym inspektora oraz zastępcy kierownika wydziału propagandy i kultury Komitetu Wojewódzkiego, gdzie nadzorował stołeczną prasę i telewizję. W latach 1973–1976 sprawował mandat radnego Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy.

Od 1981 roku Nurowski przystąpił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gdzie pełnił funkcję I sekretarza ambasady w Moskwie do 1984 roku. Następnie pracował w Departamencie Azji, Afryki i Australii w MSZ do 1986 roku, po czym został radcą ambasady w Rabacie (Maroko, 1986–1991). Po zakończeniu nauki w Akademii Dyplomatycznej MSZ ZSRR w Moskwie, rozwijał swoje umiejętności oraz karierę zawodową.

Po 1991 roku związał swoje interesy z Zygmuntem Solorzem, angażując się w działalność biznesową w jego spółkach. W latach 1991–1992 pełnił funkcję dyrektora biura handlowego w firmie Solpol, a od 1992 roku brał udział w tworzeniu stacji telewizyjnej Polsat. Był członkiem Zarządu Polskiej Telewizji Satelitarnej Polsat S. A. (1992–1998) oraz Rady Nadzorczej Telewizji Polsat S. A. od 1998 roku. Dodatkowo spełniał rolę prezesa Zarządu Elektrimu.

W lutym 2005 roku został wybrany na prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego, pełniąc tę odpowiedzialną funkcję społecznie, bez pobierania wynagrodzenia.

Niestety, 10 kwietnia 2010 roku zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku, w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Po jego śmierci, 19 kwietnia 2010 roku, awansował pośmiertnie na Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Znaleziono dla niego miejsce ostatniego spoczynku w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G-tuje-10).

W dniu 8 października 2010 roku na skwerze im. Olimpijczyków i Sław Sportu Ziemi Raciborskiej w Raciborzu odsłonięto tablicę pamiątkową, upamiętniającą ofiary katastrofy w Smoleńsku, w tym zwłaszcza Piotra Nurowskiego.

W listopadzie 2010 roku został pośmiertnie uhonorowany Orderem Zasługi Europejskiego Komitetu Olimpijskiego. W sierpniu 2011 roku ta sama organizacja utworzyła nagrodę dla Najlepszego Młodego Zawodnika Europy (Best European Young Athlete) ku jego pamięci.

Od 2015 roku w Konstancinie, gdzie Piotr Nurowski był mieszkańcem, odbywa się 10-kilometrowy Bieg Pamięci, w którym biorą udział wybitni polscy olimpijczycy. Poza tym Piotr Nurowski był bratem Marcina Nurowskiego.

Współpraca z wywiadem wojskowym PRL

W latach 1986–1990, Piotr Nurowski wykonywał ważne zadania związane z bezpieczeństwem narodowym, będąc na placówce w Maroku. Jego praca miała kluczowe znaczenie dla obronności kraju.

W tym okresie pełnił funkcję współpracownika Zarządu II Sztabu Generalnego, przyjmując operacyjny pseudonim „TUR”. Działania te miały na celu zapewnienie wsparcia w obszarze wywiadu wojskowego.

Współpraca nurowskiego z wywiadem zakończyła się w listopadzie 1990 roku, po czterech latach intensywnej i odpowiedzialnej pracy.

Kwestia współpracy z WSI

W styczniu 2007 roku w programie 30 minut postawiono zarzut dotyczący współpracy z Wojskowymi Służbami Informacyjnymi wobec Piotra Nurowskiego, który był przedstawiany jako kadrowy oficer pod przykryciem (OPP) o pseudonimie „TUR”. Redakcja programu Misja Specjalna ujawniła szczegóły jego rzekomej współpracy z WSI. W 1997 „Tur” miał dostarczać informacje dotyczące pobytu Włodzimierza Cimoszewicza w Izraelu oraz „był zaangażowany” w proces lustracyjny Józefa Oleksego. Z akt WSI wynika, że Nurowski sugerował, iż wspierał Oleksego w „minimalizowaniu skutków” jego lustracji. Dodatkowo, miał zadbać o to, by Polsat „naświetlał właściwie” ten proces.

W odpowiedzi na te oskarżenia Józef Oleksy oraz jego adwokat, mec. Wojciech Tomczyk, zdecydowanie zaprzeczyli przedstawionym informacjom w materiale programowym Misji specjalnej.

W 2009 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wydał nieprawomocny wyrok, w którym stwierdził, że Ministerstwo Obrony Narodowej powinno przeprosić Piotra Nurowskiego za nieprawdziwe twierdzenia zawarte w opublikowanym w lutym 2007 roku raporcie z weryfikacji WSI, w którym zarzucano mu, że w latach 90. był tajnym współpracownikiem. Wyrok ten stał się prawomocny 3 marca 2010 roku, a 22 października 2012 roku Minister Obrony Narodowej ogłosił odpowiednie oświadczenie.

---

Oceń: Piotr Nurowski

---